گلابی آسیایی بومی شرق آسیا است، اما امروزه در سراسر جهان کشت می شود. آنها بزرگ و آبدار هستند و حاوی مقدار بیشتری آب نسبت به بسیاری از گونه های اروپایی هستند.
گلابی در تره بار بسته به تنوع در اندازه ها و شکل های زیادی وجود دارند و به طور کلی به سه دسته تقسیم می شوند. دو نوع اول بومی ژاپن هستند، یک نوع دارای شکل گرد تا بیضی با رنگ زنگ زده طلایی به برنز است، در حالی که نوع دوم به همان اندازه گرد تا بیضی شکل با پوستی است که از سبز به زرد می رسد.
نوع سوم گلابی آسیایی که تصور می‌شود بومی چین است، شکل مستطیلی و پوست سبز با تکه‌هایی از زنگ قهوه‌ای دارد.
بدون در نظر گرفتن تنوع، گلابی های آسیایی دارای پوست بافت پوشیده شده با عدس هستند. گوشت سفید آنها ترد، آبی و کمی دانه ای است. آنها معطر هستند و طعمی شیرین با نت های گلی لطیف دارند.
گلابی آسیایی را می توان به صورت خام یا پخته استفاده کرد. بافت ترد، خواص آبی و طعم شیرین آنها وقتی تازه خورده می شوند می درخشند. آنها را می توان برش داد و به سالاد اضافه کرد، در سالاد کلم رنده کرد، برای سالاد میوه خرد کرد، یا برای طعم دادن به نوشیدنی ها، مارینادها و سس ها آب میوه گرفت.
گلابی آسیایی را می‌توان علاوه بر استفاده خام، برش داد و در سیب زمینی سرخ کرده، به آرامی پخته کرد تا یک سس شیرین درست کرد و با گوشت برشته جفت کرد یا در محصولات پخته شده مانند کلوچه و تارت استفاده کرد. همچنین می‌توان آنها را برش داد و آب آن را کم کرد، با ادویه‌های گرم پوشانده شد یا با آب لیمو کنسرو کرد.
گلابی آسیایی را می توان در برخی مناطق در ابتدای تابستان یافت، اما فصل اوج آن در اوایل پاییز تا زمستان است. آنها به طور کامل روی درخت رسیده و پس از چیدن بافت سفت خود را حفظ می کنند.
